Film van Nobelprijswinnaar Karl von Frisch, waarin zijn theorie over de communicatie van bijen aan de hand van ‘dansen’ uit de doeken wordt gedaan.

In een weide zit een imker bij zijn bijenkast. Vlakbij de kast worden verschillende voederplekken geplaatst: een vrouw doet wat suikerwater in een kommetje om de bijen te lokken. De bijen krijgen vervolgens een merkteken. Op die manier weten ze welke bijen naar welke voedingsplek is geweest. Eenmaal terug in de kast toont een close-up hoe de bijen via een ‘dans’ aangeven waar de voederplek zich bevindt aan de andere bijen.

De pancartes van de film verbeelden de dans en leggen uit wat de betekenis ervan is aan de hand van schema’s, maar de film toont ook vertraagde weergave uit een bijennest om dit te duiden. De bijen gebruiken de zon als oriëntatiepunt om de stand van de voederplaatsen door te geven. Telkens volgt een beschrijving van waar de voederplaats staat tegenover de zon het nest, waarna een schema de dans van de bij toont die die locatie vertaalt.

Technisch is het een interessante film omdat er gebruik wordt gemaakt van vertraagde weergaves van 64 en 128 beelden per seconde.