Een keerpunt: de ramp van Marcinelle

Marokkanen na Italianen

De georganiseerde rekrutering vanuit Italië viel zo goed als stil. Na de ramp bleek hoe onveilig en verouderd heel wat Belgische mijnen waren. De Italiaanse arbeiders werden vervangen door collega’s uit Griekenland, Spanje en in mindere mate Portugal.

Vanaf het begin van de jaren 1960 zochten de Belgische mijnen de nodige arbeidskrachten vooral in Turkije en Marokko. Al ging de individuele migratie van Italianen natuurlijk door en dat tot het begin van het volgende decennium, bijvoorbeeld naar de nieuwe Ford fabriek in Genk.

Vanaf het begin van de jaren 1980 groeide de koopkracht in eigen land aan en nam het geboortecijfer af. Steeds minder Italianen trokken naar het buitenland. Italianen waren lange tijd de grootste groep migranten in België. Pas vanaf begin 2006 namen Marokkanen deze koppositie over.

… en tegenbeeld

De complimenten en eretitels kwamen pas later, wanneer nieuwe migranten arriveerden die er nog vreemder uitzagen. En wanneer Italiaanse Belgen het ‘maakten’ in de Belgische samenleving als muzikant, voetballer of politicus … Denk bijvoorbeeld aan Elio di Rupo, Rocco Granata of Adamo.

Wat niet betekent dat stereotiepen en clichés niet blijven bestaan, zowel positieve als negatieve. Alle Italianen zijn macho’s en de mamma’s domineren het huishouden. Italianen zouden ook als geen ander oog hebben voor mode en design. En wie is er al zo vaak wereldkampioen voetbal geworden?