Twee boeren ontmoeten elkaar, maar de ene boer zijn aardappelen groeien niet goed. Hij heeft nochtans stikstof toegevoegd aan de grond. De andere boer denkt dat hij dat wel kan oplossen, samen fietsen ze naar de akker waar de aardappelen staan.

Al snel blijkt dat de boer al voor het derde jaar op rij aardappelen op hetzelfde perceel heeft gezaaid, waarop de andere boer de aardappelen op de grond gooit en zegt dat de grond allang is uitgeput. Op het veld liggen vier dubbele rijen aardappelen. Ze stellen de verschillende oogsten na elkaar voor. We zien dan ook dat de opbrengst van dezelfde oppervlakte steeds afneemt. De boer legt uit dat wanneer aardappelen te vaak na elkaar worden verbouwd, dat ze zieke planten opleveren, waarna ze naar zijn akker aardappelen gaan. Het veld is rijk en de planten zien er gezond uit. De andere boer verbaast zich over dat het zo’n groot verschil is.

De volgende dag spreken ze opnieuw af. Dit keer is Müller erbij, samen met 2 andere boeren. Hij legt uit hoe het komt de oogst afneemt. Hij pleit ook voor het gebruik van erkend zaad, dat met het juiste certificaat moet worden afgeleverd. Toch vindt Müller ook in het veld van de succesvolle boer enkele zieke plantjes. We zien hoe vier vrouwen het veld inspecteren en de zieke planten verwijderen.

Voor de productie van het zaaigoed worden de aardappelen onderzocht in het laboratorium en op testvelden. Pas wanneer dan blijkt dat ze ziektevrij zijn kunnen ze worden gebruikt als zaaigoed. Met een bestelwagen van de Beratungsdienst voor Land und Hauswirtschaft bezoeken ze een testsite waar testen worden gedaan ter verbetering van de aardappelen, haver en bonen. Serre per serre worden de verschillende stadia van de kweek van de aardappelen overlopen. Door de wetenschappelijke benadering wil het onderzoekscentrum de opbrengst van de aardappelen vergroten, ze worden daarnaast ook op smaak getest. Zo worden de beste aardappelsoorten onderzocht en verder ontwikkeld. Zo kan er na een proces va 8 jaar een elitesoort worden gekweekt, die daarna nog 2 jaar kan worden gebruikt. Hierna rijden ze met het busje terug naar de boerderij. Onderweg rijden ze voorbij de velden en bespreken ze wat ze gaan doen om hun productie te verhogen. Eenmaal aangekomen nemen ze afscheid en vertrekt Müller terug met het busje

Vervolgens zien we de twee boeren terug over de velden lopen en zien we hoe de aardappelen geoogst worden. De opbrengst is goed, maar wat heeft het zaaigoed gekost vraagt de andere. Dat valt volgens hem heel goed mee, waarop de kosten worden uitgerekend en vergeleken met zijn eigen kosten en opbrengsten. Hieruit blijkt dat het zaaigoed weliswaar duurder is, maar dat het hem ook meer heeft opgeleverd. Het nieuwe zaaigoed leverde hem 2000 D-mark per hectare op, terwijl de boer met zijn oude methodes slechts op 1350 D-mark per hectare kan tellen. Als het zo zit heeft hij gelijk en zal hij volgend jaar ook die nieuwe methoden toepassen. We zien hoe de boer die nieuwe aardappelsoorten gaan bekijken en ze bestelt, zodat hij het komende jaar ook zo’n grote opbrengst heeft.

De beste gebieden in Duitsland voor de aardappelkweek bevinden zich in Schleswig-Holstein, de regio van de Lüneburgerheide en het Bayerische Wald. De zaaiaardappelen worden zo met de trein geleverd, waarna de boer met zijn fiets terug naar zijn akker gaat. Onderweg denkt hij nog eens aan alles wat hij heeft geleerd en hoe hij het anders gaat aanpakken.