Het type eg van op de foto werd in het Westvlaams oeselaar genoemd en kwam grotendeels ook daar alleen voor. Het is een eg die gesleept werd door één paard. Het paard trok dus de eg met de tanden naar achteren. De vorm van de oeselaar verschilde naargelang de maker, de gebruiker, de grond en het doel. Net zoals vele andere houten werktuigen was ze het werk van de wagenmaker.

Over het algemeen waren het twee of drie rijen naar achteren gerichte grove houten (bijna altijd essenhout) of ijzeren tanden die in een dwarsbalk waren bevestigd. Deze balken waren op hun beurt met elkaar verbonden door een stevig raamwerk. Boven op het raamwerk was een planken vloer gemaakt waarop de boer bij het trekken plaatsnam.

Terwijl hij met de linkerhand het leidsel van het paard vasthield, stond hij wijdbeens op de planken. Tijdens het trekken zette hij afwisselend extra druk op eerst linker- en dan rechtervoet. Op die manier schommelde de eg als het ware over het land. Hierdoor werden de grove kluiten des te beter verkruimeld en werd de grond voorbereid om te worden ingezaaid. Het kwam ook voor dat een boer er mee over de net opgeschoten aardappelen trok om het onkruid te verwijderen.

Om de kosten voor een aparte oeselaar te vermijden gebeurde het ook dat een boer een eg waarvan de zware tanden aan de bovenzijde niet helemaal in de balken waren gedreven omdraaide. Met de korte eindes van de tanden bereikte hij een gelijkaardig resultaat als met de schuin naar achteren gerichte tanden van de oeselaar. Of een boer recupereerde een eg waarvan hij de versleten tanden verwijderde en enkele planken boven op het kaderwerk timmerde. De oeselaar is een typisch regionaal werktuig dat alleen in het niet-gemotoriseerde tijdperk heeft gefunctioneerd. Achter een tractor werden dergelijke tuigen helemaal niet gebruikt.