Tot aan de Tweede Wereldoorlog was de hondenkar een veel verspreid en zeer veel gebruikt voertuig. Elk dorp telde enkele tientallen honden en hondenkarren. De constructie verschilde van wagenmaker tot wagenmaker, maar was in essentie altijd gelijkaardig. Twee wielen waartussen een open laadbak op een as was gemonteerd. De laadbak had vaste zijwanden en eventueel losse voor- en achterwand. Vooraan waren altijd twee berries voorzien waartussen een (of meerdere) hond(en) werd(en) ingespannen. Doorgaans waren ook bladveren voorzien om toch enig rijcomfort te bieden.

Met de hondenkar trok de boer, boerin, boerenzoon (cf. foto) of -dochter naar de markt, naar de molen, naar de melkerij, naar de stad. Bij zwaardere lasten werden soms twee tot zelfs drie honden ingespannen. Ofwel gebeurde dat met een aanspanning die vergelijkbaar was met die van paarden, dus met zwengels en garelen, zij het in aangepaste maten. Ofwel werden de tweede dan wel derde hond naast de lamoenen ingespannen, zoals op de foto te zien is. Vanaf de jaren 1920 golden steeds meer beperkende maatregelen ter bescherming van de hond tot uiteindelijk in 1975 het gebruik van honden als trekkracht definitief bij wet werd verboden. Maar op dat moment werd de hondenkar al lang niet meer gebruikt.