Met de uitvinding van de Continu Diffusor in 1931 in de Tiense suikefabriek verliep het logingsproces, waarbij de sacharrose uit de bietsnijdsels wordt opgelost in water, veel efficiënter.

Suikerproductie verloopt vandaag nog grotendeels hetzelfde als in de 19de eeuw. Bieten worden bij aankomst in de suikerfabriek gewogen. Per vracht worden stalen genomen om het suikergehalte te bepalen. Nadien worden ze gewassen: vroeger in caniveaus of zwemgoten, vandaag in silo’s. Een tweede wassing gebeurt in de fabriek. Na het wassen volgt het raspen. De eigenlijke suikerwinning begint met die snijdsels. Door contact met warm water gaat de sacharose uit het bietenvlees op in het water. Die ‘uitlogingsvloeistof’ wordt opgevangen. De vloeistof wordt gezuiverd.

Na zuivering bevat de vloeistof ca. 12% suiker. Om het suikerpercentage te verhogen, wordt het sap ‘ingedampt’ in een installatie van 4 of 5 kolommen die onder hoge druk staan. Onder vacuüm onstaat er een oververzadiging die suikerkristallen doet ontstaan in de stroop. In een centrifuge worden kristallen en stroop gescheiden. De kristallen worden gedroogd tot kristalsuiker. De stroop wordt een tweede en derde keer gekookt voor ‘suiker van het tweede en derde kooksel’. De stroop die overblijft na drie kookbeurten, is melasse.