Dekkingsovereenkomst uit 1926 tussen de hengstenhouder Leendert van Dixhoorn en de merriehouder Maurice Daminet uit Herne, betreffende de dekking door Laboureur d'Isaac. Begin 20ste eeuw was het de gewoonte dat hengstenstoeterijen met merriehouders uit de wijde omgeving (vaak gewone landbouwers) dekkingsovereenkomsten afsloten telkens er een dekking plaatsvond. Hierin werd bepaald dat wanneer de merrie een gezond hengstveulen werpt, dat dit veulen op de honderdste dag na zijn geboorte aan de hengstenhouder moet bezorgd worden. De hengstenhouder betaalt hiervoor een afgesproken bedrag, vrij van dekkingsgeld. Wanneer de merrie een merrieveulen ter wereld brengt, dan betaalt de merriehouder dekgeld. Het veulen blijft eigendom van de merriehouder. Indien het veulen verkocht wordt, dan heeft de hengstenhouder de voorkeur. Indien de merrie niet bevrucht geraakt of het veulen verliest, dan is er niets verschuldigd. Deze overeenkomsten dragen bij tot een continue productie van goede Belgische trekpaarden, onder andere te Vollezele. Verkregen na erfenis van zijn neef Telesphore D’Hauwer (1858-1911), verkoopt in 1923 Richard Van Eeckhoudt (1875-1933), zijn stoeterij te Vollezle, met 90 ha grond en 90 paarden, aan de Nederlander Philippus van Dixhoorn, een grote hengstenhouder uit het Zeeuws-Vlaamse Axel en medestichter van het Nederlands stamboek van het Belgisch trekpaard. Leendert van Dixhoorn (1886-1977), zoon van Philippus, betrekt de stoeterij in Vollezele. Zo ontstaan de N.V. Stallen van Dixhoorn Vollezele-Axel. Hij baat de stal met succes uit tot in 1938. De stoeterij wordt bij de verdeling van het nalatenschap van Philippus verkocht.