Indien het paard alleen een werktuig of kar trok, was het in een lamoen ingespannen. Was het met twee of meerdere ingespannen trok het de last via een zweng- en haamhout. In beide gevallen was meestal een haam rond de nek van het paard aangebracht. Voor het aansturen van het paard gebruikte de boer doorgaans twee leidsels. Deze waren via ringen in het haam rechtstreeks met het bit in de mond van het paard verbonden. Het bit kon allerlei vormen aannemen, naargelang de behoefte, het paard en de bestuurder. Meestal was het een eenvoudige ijzeren staaf die op de lagen in de mond - het tandenloze gedeelte tussen snijtanden en kiezen - werd geplaatst. Die staaf kon uit één stuk zijn of uit meerdere. Aan het bit waren aan de buitenzijde altijd twee (of meerdere) ringen aangebracht waarin de leidsels werden geknoopt. Het gebruik van het bit was algemeen. Wel diende men enige omzichtigheid in acht te nemen omdat de mond van het paard heel gevoelig is. Een slecht passend bit of een te ruwe behandeling hadden dan schadelijke gevolgen.