De ontdubbeling van de Boerenbond organisatie werd in 1971 vastgelegd in een nieuwe statuten, de zogenaamde Grondkeure. Parallel met de groeiende vraag naar inspraak en participatie van de late jaren 1960 was de nieuwe structuur duidelijk meer democratisch opgebouwd. De beroepsorganisatie werd van onderuit naar boven opgevat als een zuivere producentenorganisatie met een getrapte afvaardiging tot in de top. Lokale bedrijfsgilden waren vertegenwoordigd in arrondissements- en provincieverbonden, gespecialiseerde bedrijfsgilden en provinciale en nationale vakgroepen. Deze trapsgewijze democratie, met ook vertegenwoordigers van de Agra- en Groene Kringen, mondde uit in de Bondsraad, het ‘parlement’ van de Boerenbond.