Deze kip wordt benoemd als de gouden Leghorn (Engels type) - la Leghorn (type anglais; variété dorée). De Leghorn werd al aan het begin van onze jaartelling door de Romeinse schrijvers Marcus Terentius Varro Reatinus en Columella beschreven. Rond 1835 werden deze patrijskleurige hoenders via de havenstad Livorno in Italië naar het buitenland verscheept, vooral naar Amerika. Leghorn is de Engelse naam voor Livorno. Deze hoenders zijn in Amerika sterk verbeterd tot een specifiek legras. Deze Amerikaanse Leghorns zijn bijzonder sierlijk van vorm en hebben een grote rijk bevederde goed gespreide staartpartij. De kamstructuur is gladder dan men over het algemeen bij hoenders aantreft terwijl ook de kamhiel vrij lang is en recht naar achteren steekt. Verder zijn gele poten en een omvallende kam bij de hen typische kenmerken van de Leghorn. Leghorns leggen witte eieren van ca. 55 gram. De Leghorn is puur voor de productie gefokt. Tijdens de landbouwcrisis aan het eind van de 19e eeuw waren de Leghorns erg populair wegens hun goede leg. Ze werden nu massaal vanuit Amerika terug naar Europa verscheept. Zo ontstonden verschillende typen, allen met een minder royale staart en zonder de typische kamvorm en structuur. Ook is de kam per land groter tot veel groter. Tijdens het Interbellum werd met statistieken aangetoond dat de Witte Leghorn, tesamen met de Wyandotte en de Rhode Island, de meest productieve legsters zijn. Dat het daarnaast ook een bijzonder fraai ras is, was mooi mee genomen zodat je ook heel regelmatig grote aantallen Leghorns op tentoonstellingen zag en nog steeds ziet. Nu wordt de Leghorn alleen nog door liefhebbers gehouden die het ras in stand houden. (Wikipedia).