Bruidstaarten hadden in de eerste helft van de negentiende – en alweer bij de hogere burgerij en de adel – niet de gelaagde vorm van vandaag. Uit verschillende Belgische menukaarten blijkt dat er op huwelijksfeesten croquembouches werden geserveerd: kegels van soezen, aan elkaar gekleefd met caramelsaus. De taarten gingen dus al wel de hoogte in. De bruidstaart in verschillende etages met suikerglazuur is Engels van oorsprong. Toen de Britse koningin Victoria in 1840 huwde met prins Albert kregen zij een taart van honderdvijftig kilo, met een diameter van 1 meter. Groter konden taarten niet. De oplossing voor de volgende generaties om de vorige te overtreffen, lag dan ook in de hoogte. De eerste gelaagde taart werd getoond naar aanleiding van de eerste Wereldtentoonstelling in 1851. In 1858 trouwde de oudste dochter van Victoria, prinses Victoria van Saksen-Coburg-Gotha. Zij kreeg een bruidstaart met drie lagen, ontworpen door M. Jules Le Blond. De taart werd gemaakt met de hulp van M. Constant Pagnier. De taart was gedecoreerd met o.a. cupido's die een medaillon vasthouden met het huwelijkspaar. Bij ieder koninklijk huwelijk kwam er een laagje bij. De Engelse bruidstaart hoorde vanaf het begin van de twintigste eeuw bij ieder koninklijk – of minstens zeer luxueus - huwelijk in de Westerse wereld.